Παρασκευή 26 Αυγούστου 2011

Ζήλεψα, πολύ ζήλεψα…



Επέστρεψα στην πόλη μας μετά από ένα ταξίδι αναψυχής σε χώρα του εξωτερικού…τύχη αγαθή και επένδυση ψυχής προσωπική,  για λόγους που δεν είναι του παρόντος.

Άλλο θέλω να μοιραστώ μαζί σας: την αίσθηση παράπονου για την ζηλευτή καθημερινότητα που βιώνουν οι άνθρωποι σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. “Συγκρίνεις μεγέθη που δεν μπαίνουν καν σε διαδικασία σύγκρισης”,  θα σπεύσει να σκεφτεί ο αναγνώστης. Διαφορετικές οικονομίες, διαφορετικά μεγέθη, διαφορετική οργάνωση, διαφορετική νοοτροπία. Συμφωνώ αλλά δεν θα μιλήσω για αυτά που απαιτούν κατ’ ανάγκη χρήματα και πόρους αλλά κυρίως γι’αυτά που θέλουν αλλαγή οργάνωσης, μυαλού και θέλησης για να αλλάξουν τα κακώς κείμενα.

Ζήλεψα λοιπόν:
v                 τους δρόμους που δεν έχουν κάδους ξεχειλισμένους με σκουπίδια και που όλοι οι κάτοικοι υποχρεώνονται να «βγάζουν» τα σκουπίδια τους σε συγκεκριμένη σακούλα (χρώματος ανάλογου με το περιεχόμενό τους) που προμηθεύονται από τα σούπερ μάρκετ και σε συγκεκριμένο χρόνο μέσα στην εβδομάδα. Διαφορετικά βρίσκονται αντιμέτωποι με σοβαρά πρόστιμα από τις υπηρεσίες του δήμου
v                 πεζοδρόμια που δεν έχουν σπασμένες πλάκες και λακούβες επικίνδυνες για πεζούς, τακούνια και παιδικά καροτσάκια
v                 την οργάνωση στην παροχή υπηρεσιών σε κάθε είδους δημοτική υπηρεσία από τη μεταφορά στις συγκοινωνίες έως την ενημέρωση για τις εκδηλώσεις στην πόλη και τα αξιοθέατα με τρόπο οργανωμένο και έξυπνο που να οδηγεί τον επισκέπτη σε  κατανάλωση, γνωριμία με τον τόπο εκ των έσω και ευχάριστη διαμονή
v                 την τουριστική αξιοποίηση και του παραμικρού στοιχείου στην πόλη που θα μπορούσε να συνθέσει και να αναβιώσει την εικόνα του παρελθόντος αλλά να αποτελέσει και πόλο έλξης τουριστών,  με έμφαση στη δημιουργία ειδικού τουριστικού ενδιαφέροντος για την πόλη πχ. τοπικά προϊόντα που τη χαρακτηρίζουν και τη διαφημίζουν προς όφελος των επαγγελματικών
v                 το σεβασμό στα άτομα με ειδικά προβλήματα κίνησης σε όλους τους δημόσιους χώρους
v                 την πρόβλεψη για κάθε μικρό ή μεγάλο πρόβλημα των κατοίκων, γεγονός που καθιστά τη ζωή πιο ήρεμη, χωρίς το άγχος του απρόβλεπτου που αναστατώνει την καθημερινότητα. Με πρόσφατη την εμπειρία από ασθένεια πριν το 15αυγουστο και με το νοσοκομείο Σερρών σε εμφανή έλλειψη ετοιμότητας και απρόσκοπτης παροχής πχ. μιας απλής μικροβιολογικής εξέτασης που αποδείχθηκε καταλυτική για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της ασθένειας που απλώς δεν προέκυψε σε «σωστό» χρόνο, μαθαίνεις να εκτιμάς την αξία των όσων θεωρούνται στην Εσπερία “αυτονόητα”
v                 την ύπαρξη πνευμόνων πράσινου με πάρκα και παρτέρια λουλουδιών στις πλατείες που ξεκουράζουν τη ματιά και σπάζουν τη μονοτονία του μπετόν
v                 την ηλεκτρονική επαρκέστατη και επικαιροποιημένη ενημέρωση σε θέματα της πόλης
v                την απόλυτα  κατατοπιστική, ενδελεχή και συνεπή οδική σήμανση που δημιουργεί την αίσθηση στον περιπατητή ή τον οδηγό ότι δεν έχει χάσει το δρόμου του
v                 την υιοθέτηση του σεβασμού στην πολιπολιτισμική σύνθεση της κοινωνίας και τη διαφοροποίηση στην εθνική και θρησκευτική ταυτότητα που αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα των ανθρώπων όλων των σύγχρονων κοινωνιών
v                 την έλλειψη αδέσποτων ζώων που περιφέρουν την εξαθλιωμένη εικόνα τους στους δρόμους και εμπλέκονται σε επεισόδια λόγω πείνας και απάνθρωπης συμπεριφοράς
v                 το σεβασμό στις ώρες κοινής ησυχίας...το πρόσθεσα τελευταίο με τη σκέψη στο χθεσινό μεταμεσονύχτιο πάρτυ των εφήβων της γειτονιάς μου, που μπορεί να μας έκανε να αναπολήσουμε με νοσταλγία τη ζωντάνια των νεανικών μας χρόνων,  αλλά μας στέρησε το αυτονόητο δικαίωμα της ησυχίας ακόμη και  στις τρεις η ώρα τα ξημερώματα!

Πολλοί συνοδοιπόροι στο ταξίδι διατύπωσαν απόψεις άκρατης απαισιοδοξίας αναφορικά με τη δυνατότητα να καταφέρουμε ως λαός να φτάσουμε σε αυτό το επίπεδο της καθημερινής ζωής. Αναρωτιέμαι πόσο αυτό είναι εφικτό στο μικροεπίπεδο της καθημερινής ζωής στην μικρή μας πόλη.


Τα διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα, οι ξεχειλισμένοι κάδοι, η παραβίαση των φαναριών, η ηχορύπανση, τα κόπρανα των σκυλιών στα πεζοδρόμια, οι καταλυμένες από παρκαρισμένα αυτοκίνητα ράμπες για τα άτομα με προβλήματα κίνησης, η έλλειψη σήμανσης που καθιστά δυσχερή την κίνηση στην πόλη για τους επισκέπτες, σημεία που ξαναείδα με “άλλο μάτι” στην επιστροφή μου, με επανέφεραν με δραματικό τρόπο στη σερραϊκή καθημερινότητα.

Αναρωτιέμαι πολλές φορές και παρακολουθώντας από κοντά τα δημοτικά δρώμενα,  για το αν  οι δημοτικοί μας άρχοντες έχουν όραμα για αυτή την πόλη, όχι μακροπρόθεσμο και ουτοπικό αλλά βραχυπρόθεσμο και πραγματιστικό, άμεσο, ρεαλιστικό.  Να βρουν δηλ. λύσεις, προτάσεις, μέτρα για να κερδίσουμε το στοίχημα να γίνει η πόλη μας-σε πείσμα όλων των αντιξοοτήτων και των οικονομικών συγκυριών- υπόδειγμα πόλης με σεβασμό στην καθημερινότητα του πολίτη. Καλή και η πανεπιστημιάδα και το δημαρχιακό μέγαρο και οι αδερφοποιήσεις, αλλά δεν νομίζετε ότι επείγει να συμμαζέψουμε και νοικοκυρέψουμε πρώτα το φτωχικό μας με έξυπνους και ευρηματικούς τρόπους και μετά θα έρθουν και τα άλλα...
Μετέωρο στο μυαλό μου το ερώτημα: έχω άδικο που ζήλεψα, ζήλεψα πολύ τα αυτονόητα;