Θα ήθελα σήμερα να είμαι 18αρης;

Γράφει σήμερα η Χαρά Καλημέρη στην Ημερησία με τίτλο "Αγωνία χιλιάδων μαθητών για την αποχή εκπαιδευτικών":
"Με το βλέμμα στραμμένο στη σημερινή κρίσιμη απόφαση της ΟΛΜΕ για τη συνέχιση ή όχι της αποχής των καθηγητών από τη διαδικασία των πανελλαδικών εξετάσεων (βαθμολόγηση γραπτών, επιτήρηση εξετάσεων κ.ά.) είναι το υπουργείο Παιδείας".
«Περιμένουμε την απόφαση της ΟΛΜΕ, η οποία θα δείξει ότι σέβεται την αγωνία όλων των μαθητών και των γονιών, αλλά και όλων μας για να τελειώσει αυτή η ταλαιπωρία», δήλωσε χθες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Γ. Πεταλωτής, σε μία προσπάθεια να μην οξύνει το κλίμα μεταξύ εκπαιδευτικών - κυβέρνησης.

Στο οικογενειακό-φιλικό περιβάλλον όλων μας σίγουρα υπάρχουν μαθητές-τριες που τις μέρες αυτές πέρασαν δια πυρός και σιδήρου δοκιμάζοντας αντοχές και όρια μέσα από κάποια δοκιμασία εξετάσεων.
Και το διάβασμα δεν είναι πάντοτε το δυσκολότερο μέρος...

Με χιούμορ και αφοπλιστική ειλικρίνεια και διάθεση αυτοκριτικής η Mαρία Kατσουνάκη περιγράφει (20/6) στην Καθημερινή τα σενάρια που λαμβάνουν χώρα σχεδόν σε όλες τις ελληνικές οικογένειες:
«Δεν διαβάζεις... χαζεύεις... πάλι έξω θα βγεις... λίγες ώρες δεν μπορείς να συγκεντρωθείς... ξέρεις τι σε περιμένει, ανεργία και ανασφάλιστη εργασία... μέλλον ζοφερό, σκληρό και ανταγωνιστικό». Στην περίοδο των εξετάσεων ξεσπάει η σφοδρότερη ενδοοικογενειακή κρίση.
"Σκόρπιες φράσεις, σε παραλλαγές, που διοχετεύονται σε μια ηλικιακή γκάμα η οποία ξεκινά (στην πιο σοβαρή εκδοχή της) από τα 13 και φτάνει ως το... πτυχίο. Είκοσι πέντε και βάλε. Κάθιδροι και αγχωμένοι γονείς μετακυλίουν φοβίες και πίεση στα παιδιά - μαθητές, στα (αιωνίως) παιδιά - φοιτητές.

Μια γενιά που ζει σε σχήμα πρωθύστερο. Από την εφηβεία ετοιμάζεται για το μεταπτυχιακό, αν δεν πιέζεται από το δημοτικό ήδη για να κατακτήσει μια διακριτή και υψηλή κοινωνική θέση. Οι γονείς, συχνά με το υστέρημά τους (μας), φροντίζουν για το καλύτερο, όπως τουλάχιστον το αντιλαμβάνονται: ιδιωτικά σχολεία, μισθοί ολόκληροι στην παραπαιδεία, κεφάλαια που επενδύονται σε ένα μέλλον όλο και πιο σκοτεινό, όλο και πιο άδηλο.

Κάποτε μας ρωτούσαν «τι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε» και κανείς δεν περίμενε μια σοβαρή απάντηση. Ρωτούσαν, στα αμήχανα κενά μιας επίσκεψης (θείοι, φίλοι, συγγενείς), και εμείς ψελλίζαμε ή ανακοινώναμε μεγαλοφώνως διάφορα θαυμαστά και, ενίοτε, ασυνάρτητα: από αστροναύτης έως ελέφαντας! Η πόρτα όμως που επικοινωνούσε με την αμεριμνησία της παιδικής ηλικίας έκλεισε απότομα. Τώρα, ως κηδεμόνες, απαιτούμε μια σαφή απάντηση. Και εάν δεν την εισπράττουμε, την υπαγορεύουμε. Η αγωνία για την κατεύθυνση (που επιλέγουν στη Β΄ Λυκείου) αρχίζει, περίπου, μια πενταετία νωρίτερα. Οι προοδευτικοί γονείς εμφανίζονται πιο επεξεργασμένοι και πρόθυμοι να ελέγξουν το «σύνδρομο του μέλλοντος» ή «της επιτυχίας». Αλλά η μετάθεση καραδοκεί. Τα παιδιά κουβαλούν και τις δικές μας ζωές, επιτυχίες ή αποτυχίες, επιθυμίες ή απωθημένα. Η εποχή προσφέρεται για πρώτης τάξεως μεταμφιέσεις: δύσκολοι καιροί, απρόβλεπτοι, δυσοίωνοι. Θωρακίζουμε λοιπόν τους απογόνους με master, doctora και post doc, με όλο και πιο εξειδικευμένα πτυχία, (πολλές) ξένες γλώσσες, σαρώνουμε κάθε αντίσταση στα «θέλω» τους, γιατί «εμείς ξέρουμε». Καμαρώνουμε για τις διαπρεπείς σπουδές και το αριστείο απονέμεται πάντα στον σύμφωνα και με τις πιο πρόσφατες απαιτήσεις επιτυχημένο. Η λίστα με τις προϋποθέσεις ανανεώνεται πλέον με ταχύτητες που είναι δύσκολο να παρακολουθήσει κάποιος.

Είναι τα παιδιά μας ευτυχισμένα; Δεν προλαβαίνουμε να αναρωτηθούμε. Ετσι δημιουργείται ένα νέο είδος παιδιού - υβριδίου, που στα 14 σκέφτεται το ασφαλιστικό και στα 23 παθαίνει υδρόλυση στην ιδέα της μειωμένης σύνταξης. Στα 25 έχει ήδη «ζήσει», πολλαπλασιαστικά, πολλές ζωές".

Δεν θέλησα να κόψω ούτε λέξη από το δημοσιογραφικό κείμενο γιατί συμμερίζομαι το σκεπτικό του "μέχρι κεραίας".

Ανήκω στη γενιά που προσπαθεί ακόμη και τώρα που διανύουμε την 4η δεκαετία της ζωής μας να πραγματώσουμε το κοινωνικό στερεότυπο με το οποίο ανατραφήκαμε, να υπηρετήσουμε το ιδανικό της καλλιέργειας, της μόρφωσης μέσω της απόκτησης " master, doctora και post doc, με όλο και πιο εξειδικευμένα πτυχία, ξένες γλώσσες".
Ο μέχρι τούδε απολογισμός αποδεικνύει ότι το ταξίδι ήταν απολαυστικό μόνο για προσωπική κατανάλωση, στο σκέλος της δημόσιας ζωής και του επαγγελματικού βίου, τα γνωστά αξιοκρατικά δεδομένα...

Σκέφτομαι πάντως τις οικογενειακές σκηνές που διαδραματίστηκαν και διαδραματίζονται στα σπίτια των παιδιών που συμμετείχαν στις πανελλαδικές εξετάσεις και δεν σας κρύβω πως παρόλο που γνωρίζω πόσο οι συνθήκες διόρθωσης των γραπτών στα εξεταστικά κέντρα είναι αντίξοες, η διόρθωση του γραπτού δοκιμίου στο οποίο το εφηβικό μυαλό έχει καταθέσει σκέψη και μόχθο (και ενίοτε ξενύχτια) μηνών, έχει ανεκτίμητη αξία που δεν αποτιμάται σε ευρώ, με βρίσκει αντίθετη αυτή η μορφή κινητοποίησης των διορθωτών εκπαιδευτικών. Νομίζω ότι αδικεί τον εκπαιδευτικό κλάδο και στρέφει αναίτια την κοινή γνώμη ενάντια στην εκπαιδευτική κοινότητα που προσπαθεί να προσφέρει έργο, γνώση, δεξιότητες και παιδαγωγικό ήθος.
Ο καθένας τελικά πράττει κατά συνείδηση αλλά ας αναλογιστούμε αν θα θέλαμε σε αυτή τη κοινωνική συγκυρία να είμασταν 18ρηδες.

Σίγουρα θα δυσκολευόμασταν να απαντήσουμε στην ερώτηση: "τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου;"
Σίγουρα θα συμφωνούσαμε με τη ρήση του Νιόνιου "είμαι 16αρης,17αρης,18αρης, σας ....τα Λύκεια".

Τυχαίο;;; ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ