Διαβάζουμε σήμερα στην Καθημερινή, στο άρθρο της Μαργαρίτας Πουρναρά:
Αγχος, αγωνία, κατάθλιψη: η απειλή χρεοκοπίας αλλάζει δραματικά τον ψυχισμό μας και το συλλογικό φαντασιακό
Η «Κ» απευθύνθηκε σε επτά ψυχίατρους, ψυχαναλυτές και ψυχοθεραπευτές διαφορετικών ηλικιών και σχολών, ζητώντας τους να μας περιγράψουν το ψυχολογικό υπόβαθρο του Νεοέλληνα, τι μας οδήγησε στην παρούσα δύσκολη κατάσταση, τις άμυνες που θα πρέπει να αναπτύξουμε έναντι του επερχόμενου άγχους από την απειλή των κεκτημένων μας. Αν η Ελλάδα της οικονομικής κρίσης ξάπλωνε στο ντιβάνι, τι λογής ασθενής θα ήταν και τι είδους θεραπευτική αγωγή θα χρειαζόταν;
Τα συμπεράσματα είναι ενδιαφέροντα. Η μετάθεση των ευθυνών, μια στάση που μας χαρακτηρίζει ως λαό, η καχυποψία πως τα προβλήματά μας εκπορεύονται από ξένα «κέντρα», οι ψευδαισθήσεις πως όλοι μάς οφείλουν, η έλλειψη γόνιμης αυτοκριτικής είναι η πηγή των δεινών. Η εκθεμελίωση του γνώριμου τρόπου ζωής μπορεί να οδηγήσει στην αγωνία, την κατάθλιψη, το πένθος, τις βίαιες ανατροπές σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο, αλλά ενδεχομένως και σε βαθιές αλλαγές που θα φέρουν ένα καλύτερο αύριο, με τους Ελληνες να ζουν σε επαφή με την πραγματικότητα και όχι στην γκλάμουρ φούσκα του αρχοντοχωριάτη.
Φοβισμένοι, εγκλωβισμένοι στον υλισμό, ανέτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση, δεν βλέπουμε με διαύγεια. «Τα τελευταία χρόνια, ο Ελληνας έζησε ψευδαισθητικά. Τώρα που ήρθε η κρίση, αντί να δει με ψυχραιμία τι συμβαίνει, κάνει μια μάχη χαρακωμάτων· λέει στον πολιτικό, στον γείτονα, στον εργοδότη: “Αλλαξε εσύ για να αλλάξω και εγώ”. Κανείς δεν κάνει το πρώτο βήμα», λέει ο ψυχίατρος Τάσος Δημόπουλος. Η ωρίμαση είναι μια χαμένη μάχη; Και βέβαια όχι. «Ολα αυτά δεν εκφράζουν μόνον αδιέξοδα. Μια επιθυμία για ζωή βρίσκεται επίσης σε λειτουργία μέσα στη διαδικασία μετάλλαξης του κοινωνικού δεσμού. Μια επιθυμία ως δύναμη ζωής κόντρα στην απόλαυση ως φορέα καταστροφής», τονίζουν οι ψυχαναλυτές Νασία και Ρεζινάλντ Μπλανσέ, μέλη του New Lacanian School.
για την ενδιαφέρουσα συνέχεια
Αναρτήσεις
