Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

“Μαμά μην κλαις, θα τα λέμε στο Skype…”



Διαβάζω στην ηλεκτρονική έκδοση του Έθνους: “Αν είναι αλήθεια ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται είτε ως φάρσα είτε ως τραγωδία, στην περίπτωση της Ελλάδας ισχύει σαφώς το δεύτερο. Εγκλωβισμένη στη δίνη της κρίσης και με την ανεργία να σπρώχνει στο περιθώριο στρατιές νέων, η χώρα βλέπει για μια ακόμα φορά το παραγωγικό της δυναμικό να μεταναστεύει, αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο στην Ευρώπη, την Αμερική, ακόμα και την Αυστραλία.

Το θλιβερό της όλης υπόθεσης είναι, μάλιστα, ότι το νέο μεταναστευτικό κύμα σπρώχνει στους δρόμους της φυγής το πιο εξειδικευμένο τμήμα της νέας γενιάς, επιστήμονες με πτυχία, πολυετείς σπουδές και προσόντα, τους νέους ανθρώπους, δηλαδή, που, υπό άλλες συνθήκες, θα αποτελούσαν τον κινητήριο μοχλό για την ανασυγκρότηση της χώρας”.


Στο ίδιο κλίμα γράφει και ο Απόστολος Λυκεσάς, συγγραφέας και δημοσιογράφος: “Παλιά μετανάστευαν εξαιτίας της ανέχειας. Κουβαλούσαν τις αναμνήσεις τους σαν ξόρκια για τους δράκους της ξενιτιάς κι έσερναν, εκτός από τους ταπεινούς τους μπόγους, πιότερο την υπόσχεση για επιστροφή.
Νοσταλγία για μια αγαπημένη όπως ο Γιάννης του Μοθωνιού για μια Μελαχρώ ιστορημένη από τον Παπαδιαμάντη. Μια υπόσχεση σαν αυτή με την οποία έκλεινε το «Διπλό βιβλίο» του Δημήτρη Χατζή: «Και θα τη φκιάσουμε έτσι και μια πατρίδα για μας - εκεί στην πατρίδα μας την Ελλάδα».
Τώρα φεύγουν οργισμένοι. Στις βαλίτσες κουβαλάνε τα πτυχία τους, βουβό θυμό κι ένα δακρυσμένο άι σιχτίρ για την πατρίδα που τους αποβάλλει σαν ανεπιθύμητα μπάσταρδα. Φεύγουν νέοι με μεταπτυχιακά αλλά και απελπισμένοι μεσήλικες. Οπως ο γιατρός, μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, που πήγε στην Αγγλία αγανακτισμένος με όσα βίωνε στα ελληνικά νοσοκομεία. Σαν την Ξένια που γύρισε δυο φορές την Ευρώπη και τώρα ζει ως περιζήτητη εργαζόμενη στη Ζυρίχη πριν ακόμη γίνει 25 χρονών. Αριστη στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, για τους Ελβετούς. Η πατρίδα της όμως της έκοβε την ανάσα με λαβή επιδέξιου στραγγαλιστή.
Αναχωρούν όχι πια για ταξίδι με φτηνό αεροπορικό εισιτήριο. Η γενιά της ξέφρενης ανεμελιάς συνετρίβη κατά την προσγείωση στην πραγματικότητα. Φεύγουν νιώθοντας τυχεροί αν καταφέρουν και βρουν χώρα υποδοχής: μηχανικοί και επαγγελματίες από τον χώρο της υγείας, λογιστές και φοροτεχνικοί, ναυπηγοί και αρχιτέκτονες, γεωπόνοι και χημικοί, κτηνίατροι και φυσιοθεραπευτές, τεχνολόγοι πυρηνικής ιατρικής και οδοντίατροι, λογοθεραπευτές και μαίες, μηχανικοί αυτοκινήτων και συγκολλητές, κλειδαράδες και χτίστες, ξυλουργοί και υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι και ψυκτικοί. Κάθε οικογένεια και ένας μετανάστης.
Παρηγορούν τους δικούς τους «μην κλαις, βρε μαμά, θα μιλάμε στο σκάιπ». Η θέση όμως στο κυριακάτικο τραπέζι θα είναι άδεια. Σε πέντε ηλεκτρονικά λεπτά τι να πεις; Για ποιο καημό, ποιο όνειρο και πόνο, πώς να τσουγκρίσεις το ποτήρι στη χαρά;
Θα περιμένουν όλοι το καλοκαίρι. Αν η εταιρεία δώσει άδεια. Αλλά ποιος τα σκέφτεται αυτά τώρα που στο μυαλό υπάρχει το σχέδιο -και η όποια ευκαιρία- για δραπέτευση. Γιατί το πατρώο χώμα είναι ειρκτή, κυρίως για τους αθώους. Οι άλλοι μια ζωή θα ξεφεύγουν.
Τώρα στα αεροδρόμια οι συγγενείς δεν κουνάνε πια μαντήλια κι αυτοί που φεύγουν αφήνουν σε όσους μένουν μοναχά τις ελπίδες. Πως όταν περάσουν τα χρόνια ενδέχεται να ξεθυμάνει ο θυμός, θα στραγγίσει το ξίδι, θα μείνει μόνο η γλύκα στιγμών με συγγενείς και φίλους, ομορφιές και γοητείες των αισθήσεων, θερινές τζιτζικοκραυγές ξεγνοιασιάς.
Ποιες λέξεις άραγε και ποια χρώματα θα περιγράφουν το περιεχόμενο της νοσταλγίας του μέλλοντος; Παπαδιαμαντικές «ελάτε, παιδιά, να τραγ'δήστε» ή του Χατζή «...κι ας είναι λίγο για την Ελλάδα»;
Φεύγουν οργισμένοι. Στις βαλίτσες κουβαλούν τα πτυχία τους κι έναν βουβό θυμό. Η γενιά της ξέφρενης ανεμελιάς συνετρίβη κατά την προσγείωση στην πραγματικότητα  

 

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

Πέθανε το 16χρονο κορίτσι – ιδιοφυΐα της Microsoft





Αναδημοσίευση από το http://www.patrinorama.com
Η 16χρονη Arfa Karim Randhawa από το Πακιστάν ήταν η μικρότερη εργαζόμενη της Microsoft και όλοι έλεγαν ότι πρόκειται για μια ιδιοφυΐα.


Το κορίτσι άφησε την τελευταία του πνοή το βράδυ του Σαββάτου μετά από ένα επιληπτικό επεισόδιο και ανακοπή καρδιάς. 
Ο Bill Gates εξέφρασε τη βαθιά λύπη του και είχε προσφερθεί να πληρώσει για τη θεραπεία του κοριτσιού αλλά η 16χρονη μετά από μια επιπλοκή δεν τα κατάφερε ενώ νοσηλευόταν σε κώμα από τις 22 Δεκεμβρίου.

Το ταλέντο της Karim φάνηκε σε ηλικία 9 ετών όταν έγινε η πιο νέα επαγγελματίας, πτυχιούχος της Microsoft. Η 16χρονη έλαβε το Χρυσό Μετάλλιο «Fatimah Jinnah» στον τομέα της Επιστήμης και Τεχνολογίας, που δόθηκε από τον Πρωθυπουργό του Πακιστάν το 2005. Τον Νοέμβριο του 2006, κλήθηκε από τη Microsoft να είναι μιλήσει σε ένα τεχνολογικό συνέδριο στη Βαρκελώνη. Ήταν η μόνη από Πακιστάν ανάμεσα σε 5.000 προγραμματιστές.

Ο πατέρας της, Amjad Karim, ευχαρίστησε τον ιδρυτή της Microsoft για τις προσπάθειές του και είπε ότι η κόρη του ήταν μια σπίθα που «εισέπραξε την προσοχή και την αγάπη από τον καθένα στον πλανήτη». Η νεαρή κοπέλα έκανε περήφανη τη χώρα της αντιπροσωπεύοντας το Πακιστάν σε όλο τον κόσμο με την απίστευτη ικανότητα και δεξιοτεχνία της.

Ένα μόνιμο μνημείο θα ανεγερθεί προς τιμήν της στο Καράτσι σύμφωνα με το τοπικά Μ.Μ.Ε.

Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2012

Βοηθούν όσους έχουν ανάγκη με ένα... κλικ στο Ίντερνετ

«ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΣ» ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ

 
Επειδή φέτος βάλθηκα να αναδημοσιεύω μόνο καλές και θετικές ειδήσεις αντιγράφω από το ρεπορτάζ της ΚΛΑΡΑΣ ΓΕΝΙΤΣΑΡΙΩΤΗ  στο ΕΘΝΟΣ, στις 31/12/2011.

Στην Ελλάδα της κρίσης, τα site κοινωνικής δικτύωσης γίνονται «άρματα» αλληλεγγύης. Το δίκτυο καθηγητών «Tu­­torpool» παραδίδει δωρεάν μαθήματα σε όλη την Ελλά­δα, ενώ στην Κρήτη η ομάδα «Give» σπεύδει κοντά σε όσους έχουν ανάγκη.


Ο Θάνος Πουλίτσας που προσφέρθηκε να κατασκευάσει το site, η Σίλια Βιτωράτου, μαθηματικός, η οποία ξεκίνησε το Tutorpool, και η εκπαιδευτικός Αγάθη Παπανότη προσφέρουν εθελοντική εργασία στο δίκτυο.

 
Θα επανέλθω με ανάλογες πρωτοβουλίες εθελοντισμού που ξεκίνησαν από τα site κοινωνικής δικτύωσης και στη Σέρρες.

Το Διαδίκτυο και οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης γίνονται «άρμα» αλληλεγγύης στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης. Ολοένα και περισσότερες προσπάθειες εθελοντών που επιθυμούν να προσφέρουν σε όσους συνανθρώπους μας βρίσκονται σε δύσκολη κατάσταση, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στον κυβερνοχώρο. Οι δράσεις και η προσφορά των εθελοντικών ομάδων διαφέρουν. Από τρόφιμα, ρούχα και έπιπλα που χρειάζονται πολλές οικογένειες, μέχρι και εξασφάλιση ιατρικής βοήθειας, στέγης, ενισχυτικής διδασκαλίας για παιδιά, ακόμη και εργασίας.

Σε μία από αυτές τις εκκλήσεις, χρειάστηκαν μόλις τριάντα λεπτά για να ανταποκριθεί ο κόσμος. Μία ανάρτηση στο Twitter ήταν αρκετή για να δημιουργηθεί μέσα σε 48 ώρες ένα δίκτυο εθελοντών καθηγητών που προσφέρουν αμισθί σε μαθητές που έχουν ανάγκη αφού οι γονείς τους αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στα έξοδα του φροντιστηρίου. Σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, περισσότεροι από 40 καθηγητές, 5 μαθητές και πολλοί εθελοντές θέλησαν να συμμετέχουν στην προσπάθεια που «γεννήθηκε» στον κοινωνικό ιστότοπο με την κωδική ονομασία  Tutorpool (http://www.tutorpool.gr/ και στο twitter #tutorpool .


Η ιδέα
Το βράδυ της 12ης Δεκεμβρίου η μαθηματικός Σίλια Βιτωράτου, που εργάζεται στον τομέα της στατιστικής, «έριξε» την ιδέα για τη δημιουργία ενός δικτύου εθελοντισμού στην Παιδεία και το μήνυμα διαδόθηκε αστραπιαία. Λίγες ημέρες αργότερα ξεκίνησε η δημιουργία ενός ιστότοπου (www.tutorpool.gr) , όπου οι ενδιαφερόμενοι, καθηγητές, μαθητές, γονείς ή εθελοντές, μπορούν να αντλήσουν όλες τις απαραίτητες πληροφορίες. Η δημιουργία του
site αναμένεται να ολοκληρωθεί μετά την Πρωτοχρονιά.
«Η ιδέα της εθελοντικής διδασκαλίας έχει ξεκινήσει πριν από χρόνια. Τον τελευταίο καιρό όμως αντιλήφθηκα την αναγκαιότητα μιας τέτοιας πρωτοβουλίας αφού χιλιάδες οικογένειες αναγκάστηκαν να σταματήσουν τα παιδιά από τα φροντιστηριακά μαθήματα εξαιτίας των οικονομικών προβλημάτων», εξηγεί στο «Έθνος της Κυριακής» η κ. Βιτωράτου. «Αυθόρμητα αποφάσισα να διαδώσω την ιδέα μου μέσω του Twitter. Τα μηνύματα πραγματικά "έπεσαν βροχή" και έτσι το επόμενο βήμα ήταν να οργανωθεί σωστά η εθελοντική ομάδα. Δημιουργήσαμε τρεις διευθύνσεις e-mail με σκοπό την επικοινωνία και έναν διαδραστικό χάρτη για να διαπιστώνει όποιος ενδιαφέρεται σε ποια περιοχή υπάρχει διαθέσιμος καθηγητής», καταλήγει.

Αντιγράφω από την υπό ίδρυση σελίδα “ Η ψηφιακή γειτονιά του #tutorpool γίνεται πραγματικότητα. Σε λίγο θα περιηγηθούμε στους δρόμους της και θα συναντήσουμε ο ένας τον άλλο. Εκεί οι πρώην μαθητές μεταδίδουν την γνώση στους σημερινούς. Οι γονείς στηρίζουν ο ένας τον άλλο. Οι μαθητές γνωρίζονται μεταξύ τους και δημιουργούν. Όλοι μαζί διδασκόμαστε την αλληλεγγύη στην πράξη και συγκροτούμε το δικό μας δίκτυο εθελοντισμού στην παιδεία. Ξεκινάμε δυνατά και δεν θα το βάλουμε κάτω με τίποτα. Κανένας μαθητής χωρίς βοήθεια”.
Δύο εβδομάδες μετά την «ίδρυση» του δικτύου, στο «Tutorpool», 150 καθηγητές και δάσκαλοι έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για εθελοντική διδασκαλία, 20 παιδιά δήλωσαν ότι έχουν ανάγκη μαθημάτων, ενώ 50 εθελοντές προσφέρονται να βοηθήσουν. «Κάποια παιδιά έχουν ξεκινήσει ήδη μαθήματα γιατί οι γονείς τους συντονίστηκαν με τους καθηγητές μέσω του Twitter, όμως όταν ολοκληρωθεί η κατασκευή του ιστότοπου θα γίνονται οργανωμένα τα μαθήματα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι εκτός από τους εκπαιδευτικούς που ανταποκρίθηκαν από κάθε γωνιά της χώρας μας, έχουν ενδιαφερθεί να συμμετέχουν στη διδασκαλία Έλληνες επιστήμονες που ζουν στο εξωτερικό και συγκεκριμένα από 8 πόλεις της Ευρώπης. Όπως μας εξήγησαν, θα μπορούσαν να διδάξουν με τηλεδιδασκαλία. Άλλωστε, κάτι παρόμοιο μπορεί να συμβεί και με μαθητές που ζουν σε απομακρυσμένα μέρη», καταλήγει η Σ. Βιτωράτου.
Ομάδα «Give»
Μοιράζουν ρούχα και τρόφιμα πόρτα πόρτα
Δέκα μήνες πριν ξεκίνησε τη δράση της η εθελοντική ομάδα «Give» στο Ηράκλειο της Κρήτης μέσω του Facebook. Η ιδέα, που «ανήκει» στην Τερέζα Περάκη και υλοποιήθηκε με τη συνδρομή της Νάσιας Παστού, αποσκοπούσε στη βοήθεια συμπολιτών μας που έχουν ανάγκη. Σήμερα αυτό το γκρουπ ξεπερνάει τα τείχη του κοινωνικού ιστότοπου και προσφέρει οτιδήποτε χρειαστεί σε όλους εκείνους που ζουν στην ανέχεια. Με περισσότερα από 3.000 μέλη, οι εθελοντές έχουν δημιουργήσει ένα δίκτυο αλληλεγγύης όπου συλλέγουν τρόφιμα, ρούχα και είδη πρώτης ανάγκης. Στη συνέχεια ανακαλύπτουν «πόρτα πόρτα» τι χρειάζεται κάθε οικογένεια. Τα δύο κορίτσια που έχουν αναλάβει τον συντονισμό του δικτύου διαπίστωσαν ότι στην πόλη τους υπάρχουν πολλές οικογένειες που μέχρι πρότινος ζούσαν άνετα και τώρα πια λόγω της ανεργίας τα οικονομικά προβλήματα τις έχουν φέρει σε αδιέξοδο. Η εθελοντική ομάδα δεν δέχεται χρήματα, όμως οι εθελοντές προσπαθούν να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες των συμπολιτών τους. Κάνουν ό,τι μπορούν για να δημιουργήσουν αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης. Έχουν βρει στέγη και εργασία σε ανθρώπους που είχαν ανάγκη, ιατρικά βοηθήματα για παιδί που είχε πρόβλημα υγείας, ενώ καθημερινά προσπαθούν να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες που συνεχώς αυξάνονται.

Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2012

καλοτάξιδο το 2012