Οι Ολυμπιακοί αγώνες …και η μαμά της Βούλας

Πολύ μελάνι έχει χυθεί τον τελευταίο καιρό-έντυπα και ηλεκτρονικά- για την περίπτωση της αθλήτριας Βούλας Παπαχρήστου και την απόφαση της Ελληνικής  Ολυμπιακής Επιτροπής για το σχόλιο που «ανέβασε» στο προφίλ της στο Twitter περί “κουνουπιών και αλλοδαπών”.

Πολλές και αντιτιθέμενες οι απόψεις κυρίως λόγω της οπτικής γωνίας του καθενός αλλά και της εμπειρίας του σε αυτό που αποκαλούμε «κοινωνικά δίκτυα». Και εξηγούμαι: ο έμπειρος χρήστης των κοινωνικών δικτύων, αυτός δηλ. που έχει ξεπεράσει το εμβρυακό στάδιο της χαρούμενης απροσδόκητα αγαλλίασης στην «παιδική χαρά» των κοινωνικών δικτύων, που περιορίζεται να χαρτογραφεί τις συμπεριφορές των άλλων κάνοντας like ή επιχειρώντας να συμμετέχει αναδημοσιεύοντας ατάκες άλλων, άντε και να επιχειρεί να «ανεβάσει» και καμία φωτογραφία, σιγά-σιγά αρχίζει να αντιλαμβάνεται και να κατανοεί τους κανόνες καλής συμπεριφοράς, αυτό που αποκαλούμε netiquette.  Δηλαδή τι δεν επιτρέπεται να κάνουμε στο εικονικό περιβάλλον των κοινωνικών δικτύων όπου σαφέστατα οι επαφές μας δεν μιμούνται πάντοτε αυτές τις πραγματικής ζωής και οι «φίλοι» δεν ταυτίζονται με αυτούς με τους οποίους στην πραγματική ζωή θα μοιραζόμασταν με ευκολία προσωπικές σκέψεις, συναισθήματα και προβληματισμούς.

Πως είναι ωστόσο δυνατό να αποδώσει κανείς σε ένα νέο χρήστη των κοινωνικών δικτύων  (η Βούλα είχε ελάχιστες μέρες πριν την περίφημη ανάρτηση δημιουργήσει προφίλ στο Twitter και είχε τότε ασήμαντο αριθμό followers δηλ. ανθρώπους που παρακολουθούσαν τι έγραφε) την ευθύνη της άγνοιας του πως λειτουργεί το μέσο, όταν μάλιστα δεν προέβη σε ανάρτηση μιας πρωτότυπης σκέψης αλλά έκανε αυτό που εκατοντάδες φορές γίνεται καθημερινά μεταξύ των φίλων και followers των κοινωνικών δικτύων. Δηλ. η χωρίς πολλή-πολλή σκέψη κοινοποίηση μιας τάχα έξυπνης ατάκας ή ενός σαχλού «αστείου», πρακτική συνήθης και χωρίς ηθικό βάρος στο μικρόκοσμο των κοινωνικών δικτύων. Θα μου πείτε αυτό δεν αναιρεί την ευθύνη της συναίσθησης από την αθλήτρια,  από τον άνθρωπο Βούλα, του περιεχομένου αυτού που αναδημοσίευε. Τιμωρούμε τα παιδιά μας στο σπίτι και μάλιστα αυστηρά, τους μαθητές και τις μαθήτριές μας στο σχολείο όταν μη γνωρίζοντας του κανόνες καλής συμπεριφοράς προβαίνουν σε κάτι μη κοινωνικά ορθό. Ακόμη και στο λόγο, διδάσκοντάς τους το επικοινωνιακό πλαίσιο κάθε περίστασης (άρθρο, γράμμα, εισήγηση, παρουσίαση, προφορικός, γραπτός λόγος) επισημαίνουμε τα γλωσσικά περιβάλλοντα και τους υποδεικνύουμε το γλωσσικά αποδεκτό.  Για ανευθυνότητα, ελαφρότητα στην απόφαση και παρορμητικότητα στη χρήση του νέου μέσου, μόνο μπορεί να κατηγορήσει κανείς τη Βούλα και όχι  ως αθλήτρια αλλά μόνο ως άτομο. Ωστόσο η τιμωρία «ακούμπησε» το σκέλος της αθλητικής της προσπάθειας που δεν είχε να επιδείξει κανένα μεμπτό. Ως «φίλη» των social media κοινοποιούσε στους λίγους φίλους στο Twitter  και όχι ως αθλήτρια σε συναθλητές ή ακόμη περισσότερο στην παγκόσμια κοινότητα. 

Η σημαιοφόρος της Γερμανίας Natasha Keller λέγεται ότι σχολίασε στο Twitter της: «Το Ολυμπιακό χωριό έχει γεμίσει με ξυπόλητους Έλληνες αθλητές. Μόλις τους βλέπουμε κάνουμε τους μαλάκες, γιατί φοβόμαστε ότι θα μας ζητήσουν δανεικά».

Την ίδια στιγμή, μια άλλη Αγγλίδα αθλήτρια φέρεται να έγραψε κοροϊδευτικά στο Twitter της για τους Έλληνες αθλητές: «Ελπίζω οι πεινασμένοι Έλληνες, να μη φάνε όλο το φαί στο Ολυμπιακό χωριό».

Σημειώνω πάντως ότι η είδηση δεν έχει επιβεβαιωθεί και έρευνα στο διαδίκτυο δεν εντόπισε τα συγκεκριμένα σχόλια, οπότε δεν αποκλείεται να είναι μύθευμα των blogs που τη δημοσίευσαν.

Αν ωστόσο διατυπώθηκαν πράγματι τα λόγια αυτά που συνιστούν σε κάθε περίπτωση στοχευμένα και ενσυνείδητα σχόλια που προσβάλουν το έθνος μας για μια ακόμη φορά, εντύπωση προκαλεί το ότι δεν υπήρξε καμία αντίδραση. Αντίθετα για τη Βούλα που από απειρία και λανθασμένα παιδιάστικη συμπεριφορά στο περιβάλλον των λίγων που την ακολουθούσαν στο Twitter (ασχέτως που για τους παρεπιδημούντες στην Ιερουσαλήμ των κοινωνικών δικτύων, αν έχεις γράψει κάτι στα κοινωνικά δίκτυα είναι σαν να το κοινοποιείς σε όλη την υφήλιο), εξαντλήθηκε η αυστηρότητα των υπευθύνων για να μην διαταραχθεί το κύρος της χώρας μας (;).

Διαβάζοντας μάλιστα πρόσφατα ένα περιοδικό, το περιοδικό «Επιθυμίες» που διανέμεται δωρεάν, ομολογώ ότι στάθηκε αδύνατο να συγκρατήσω τη συγκίνησή μου, καθώς φιλοξενούσε τις συνεντεύξεις των μαμάδων δύο αθλητών που επρόκειτο να μας αντιπροσωπεύσουν στην Ολυμπιάδα. Η εταιρεία Procter & Gamble (και σκόπιμα την αναφέρω γιατί ενέργειες σαν αυτές απαιτούν προβολή), ανέλαβε να καλύψει τα έξοδα για τη μετάβαση και διαμονή των δύο μαμάδων της Βούλας Παπαχρήστου και του Περικλή Ιακωβάκη, στο Λονδίνο προκειμένου να δουν από κοντά την γιγάντια προσπάθεια των παιδιών τους, η οποία αποτελούσε το επιστέγασμα των προσπαθειών χρόνων. Η κ. Χριστίνα Φραγκισκάτου, η μαμά της Βούλας, σε αυτή την συνέντευξη μιλάει για τα πρώτα βήματα του παιδιού της στον αθλητισμό από την ηλικία των 9 χρονών, για τα μετάλλια που τα φυλάει στη βιτρίνα μαζί με όλα τα αναμνηστικά από τους αγώνες. Μιλάει για το πώς αντιμετωπίζει η γειτονιά τις διακρίσεις του παιδιού της και συμπάσχει στην προσπάθειά της και πως επιβραβεύει η ίδια την κόρη της « Πρώτα την αγκαλιάζω και μετά της μαγειρεύω!». Πείτε μου τώρα εσείς, πως εξήγησαν σε αυτή την παραδοσιακή ελληνίδα μαμά που ετοίμαζε βαλίτσες και φυλαχτά για το καμάρι της και δήλωνε πως «θα νιώσω μεγάλη συγκίνηση και χαρά για το παιδί μου όταν θα τη δω να μπαίνει με την ελληνική ομάδα στο στάδιο», ότι το παιδί της δεν θα παρελάσει ούτε και η ίδια θα είναι εκεί για να το καμαρώνει.

Τα σχόλια δικά σας, όταν μάλιστα η ελληνική κοινωνία δείχνει ιώβεια υπομονή και ανοχή στην παρανομία και τη διαφθορά και διαμορφώνει χρόνια τώρα την κατάπτυστη εικόνα της χώρας μας στους ξένους, να επιχειρεί να εξυγιάνει αυτή την ίδια εικόνα, τιμωρώντας με ταχύτατα αντανακλαστικά (ακόμη και στους υπόπτους για ποινικά αδικήματα, προβλέπεται απολογία) την Βούλα Παπαχρήστου που κανείς δεν της δίδαξε ως άνθρωπο το netiquette στα κοινωνικά δίκτυα και που της κλέψανε ωστόσο με αυτό τον τρόπο, το ολυμπιακό όνειρο μέσα από τα χέρια στα 23 της χρόνια. Ας ελπίσουμε ότι στους επόμενους ολυμπιακούς αγώνες σε 4 χρόνια ο αθλητισμός θα της δώσει τη δεύτερη ευκαιρία που της στερήθηκε σε αυτούς….

Όσο για την μαμά της αυτή είναι σίγουρο ότι θα συνεχίσει να  εμψυχώνει και να ενθαρρύνει το παιδί της.