Ανάστασιν Χριστού ...

Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι,
προσκυνήσομεν Άγιον, Κύριον,
Ιησούν τον μόνον αναμάρτητον.

...με την ελπίδα να μην αργήσει και η άλλη Ανάσταση, η Ανάσταση της ελπίδας και του τόπου μας.

Έξι πράγματα που μας χαλάνε το Πάσχα

Το βρήκα στο palamidi.gr και το αντιγράφω γιατί το θεώρησα πολύ πετυχημένο. Το ότι η περιρρέουσα κοινωνική ατμόσφαιρα και η διάθεση όλων μας καθόλου δεν θυμίζει Πάσχα, είναι άλλη μεγάλη κουβέντα...

Στο Νο 6: Η ‘Επιταφοκουβέντα’: Μακροσκελής και εκνευριστική συζήτηση που διεξάγεται μεγαλοφώνως κατά τη διάρκεια της περιφοράς του επιταφίου. Το περιεχόμενό της είναι συνηθέστατα κουτσομπολίστικο έτσι ώστε να αρμόζει με την ιερότητα της στιγμής. Κύριο χαρακτηριστικό της Επιταφοκουβέντας είναι ότι δεν τελειώνει ποτέ, σε αντίθεση με την υπομονή όσων πήγαν για να παρακολουθήσουν την περιφορά και όχι για να ενημερωθούν αναλυτικά για τη σχολική πρόοδο των παιδιών των φλυαρούντων ατόμων.
Στο Νο 5: οι ‘Ψευτονηστευτές’: Μεγάλη κατηγορία ανθρώπων που νηστεύει από τη Μεγάλη Τετάρτη μέχρι το Μεγάλο Σάββατο. Οι ασκητές αυτοί της καθημερινότητας έχουν την τάση να παρουσιάζουν τους εαυτούς τους σαν μοναχούς που διαβιούν εδώ και ένα τρίμηνο σε σκήτη και τρώνε μόνο ρίζες. Για το λόγο αυτό επιδράμουν με ένθεη μανία στα σουπερ μάρκετ, όπου κουρεύουν εν ριπή οφθαλμού οτιδήποτε νηστίσιμο: χαλβάδες, ντολαμαδάκια, γαρίδες, χταπόδια, σοκολάτες υγείας και κυρίως, γάλα σόγιας. Πολύ γάλα σόγιας. Για τα παιδιά. Αν μάλιστα δεν βρουν, διαμαρτύρονται αγανακτισμένοι: ‘Κι εμείς που νηηστεύουμε τι θα κάνουμε;’
Στο Νο 4: οι ‘Σταυρομάχοι’: Το πλήθος των ‘πιστών’ που διαγκωνίζεται στην πόρτα της εκκλησίας τη Μεγ. Πέμπτη κατά τη διάρκεια του πέμπτου Ευαγγελίου και μπουκάρει στο τέλος του ώστε να δει τη σταύρωση σπρώχνοντας αυτούς που είναι ήδη μέσα. Η απόλυτη μέθεξη της στιγμής της σταύρωσης συμπληρώνεται από επιτρόπους – ΜΑΤ που απωθούν το χριστεπώνυμο πλήρωμα για να δημιουργηθεί διάδρομος για τον ιερέα, με τον ίδιο τρόπο που θα συμπεριφέρονταν αν είχες μπει απρόσκλητος στο σπίτι τους.
Στο Νο 3: οι ‘Κανάρηδες’: Παιδιά – μπουρλοτιέρηδες με κεριά που κραδαίνουν ανεξέλεγκτα κατά τη διάρκεια θρησκευτικών εκδηλώσεων και ιδίως της περιφοράς του επιταφίου. Τα εν λόγω γλυκά παιδάκια, διαλανθάνοντας της προσοχής των γονιών τους προτείνουν το κερί – μπουρλότο προς μαλλιά, σακάκια και άλλα εύφλεκτα υλικά που βρίσκονται μπροστά τους. Το θύμα ειδοποιείται συνήθως από τη χαρακτηριστική μυρωδιά καμένου που γαργαλάει ανησυχητικά τα ρουθούνια του.
Στο Νο 2: οι ‘Αυγοκρούστες’: Κατάλοιπα της επταετίας. Ανταγωνιστικοί άνθρωποι που προσπαθούν με κάθε τρόπο να σπάσουν τα αβγά των υπολοίπων, είτε χτυπώντας το εχθρικό αβγό με τη δύναμη ξυλοκόπου του δάσους του Οντάριο, είτε χρησιμοποιώντας ύπουλες τεχνικές, όπως το να καλύπτουν όλη την επιφάνεια του αβγού με τη χερούκλα τους, αφήνοντας ελεύθερο μόνο ένα απειροελάχιστο κομματάκι. Οι γραφικοί αυτοί τύποι είτε είναι νοσταλγοί των επιτυχιών του Γιώργου Παπαδόπουλου στο σπάσιμο των αβγών στα στρατόπεδα, είτε πιστεύουν ότι βγαίνοντας πρώτοι στο τσούγκρισμα θα κερδίσουν κανένα βαρύτιμο έπαθλο.
Στο Νο 1: οι ‘Σουβλοσυγγενείς’: Συγγενείς, συνήθως από Αθήνα, που θεωρούν ευνόητο ότι εσύ ο επαρχιώτης θα έχεις σηκωθεί από τις 5 αξημέρωτα για να ανάψεις κάρβουνα, να δέσεις το αρνί και να το σουβλίσεις για να έρθουν αυτοί φρέσκοι – φρέσκοι κατά τη μία για να σε βοηθήσουν στο φαγητό. Χαρακτηριστικό των Σουβλοσυγγενών είναι ότι έχουν απεριόριστο κέφι, φυσιολογικό αφού ξύπνησαν στις 12 αλλά και γνώμη σχετικά με το ψήσιμο του οβελία. Ενίοτε, προσφέρονται να γυρίσουν τη σούβλα για 10-15 λεπτά ώστε να είναι ήσυχοι με τη συνείδησή τους ότι βοήθησαν στην προετοιμασία.

Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να μην μας σβήσει η φλόγα....